Ey Nebi !.... Sen Gitmiştin

[Mc Zindan Ankara Style]

Ey Nebi !
Sen gitmiştin.
. . .
Ardından Ebubekir gitti. Aşk sadakatını yitirdi. Ebubekirler gitti.
Sonra adaleti sessizce gömüp toprağa Ömer gitti.
Ardından haya gitti edep gitti. Zarafet gidince güzellik kıymetini yitirdi. Osman gitti.
Edebin olmadığı yerde ilme yer yoktu. Ali gitti. Aliler gitti. Kan gölünde boğuldu Kerbela...
Ardından atına binen gitti. İzini sürmek için yola çıkanlardan sağ salim varanlar; şimdi senin yanında ...
. . .
Ey Nebi!
Büyük laflar ettik Senden sonra.. Sonu Sana varmayan sözler söyledik. Sen her şeyi söyleyip gitmişken bize biz söylenmemişi aradık. En yakınımız bile itibar etmedi bunlara... Sen i çıkararak söylenen her söz yanlış bir makamdaydı çünkü...
Önce "dünya" dedik. Olmadı. Sonra "coğrafya" dedik. Olmadı. "Şehir" dedik "mahalle" dedik "ev" dedik. Olmadı. Bari "kendimizdedik. Dedik lakin büyük savaşı kaybetmiştik ki küçüklerine mecal mi kalsın!
. . .
Ey Nebi!
Senin yokluğunda ; acı ve çileyi koydular mataramıza... Ki biz her susayışımızda onu yudumluyorduk.
Senden sonra ;ne senin aşkına anasını babasını feda edecek evlatlar kaldı ne de yoluna feda edilecek ana baba...
Sözünü senin sesinden daha fazla yükselterek söyleyenler vardı aramızda. İtibar ettik onlara. Ses çıkarmadık. Ne alnındaki secde izlerinden tanınan müslüman kaldı ne de onu tanıyacak basirette mümin.
Besmele çekip söze Ebuzerle başlayanların düşlerini ucu göğe varan gökdelenler süslüyor şimdi.
. . .
Bizim çağımızda ey Nebi münafığın itibarı müminden fazlaydı. Onları tac edip koyduk başımıza ve kaldık mı bir başımıza !...
Sen bize nemli gözlerle yaşamayı öğretmişken gözlerimiz dünyalık sevinçlerin telaşındaydı oysa...
Oryantalistler artık hikayemizi biliyordu. Tüm güvercin yumurtalarını kırıp elektrik verdiler damarlarımıza...
Fellek fellek aradığımız düşmanlar ; birimizin gözünden çıktı birimizin elinden birimizin dilinden.. Bir diğerimizin ise tam içinden...
"Ey sevgili en sevgili " dedik. "Yokluğunda " dedik. "Sen gidince efendim.." dedik.. Firakın uzadıkça vuslata dair yazılar çoğaldı çoğaldıkça... Tanrılarını helva yapıp yiyenlerin ununu şekerini biz ürettik. Yetmedi. Sen Bedirde kuyularını kuruturken biz sularımızı verdik.
Düşmanlarin eliyle besleniyor şimdi müslüman coğrafya....

Ey Nebi!

Ümmetin başka başka yollara sapti Senden sonra... Izm lerle avutuldu ümmetin. Erkeklerimiz hümanist oldu kadinlarimiz iyi bir feminist...
Bini bir paradan bin parçaya bölündü coğrafyan...
Senden sonra ; Afganistan vuruldu. Keşmir kavruldu. Çeçenistan unutuldu. Bosna duruldu. Bagdat satildi... Mescidinin alti oyuldu. Haya örtüsünden soyundu. Dinin gözlerimizin içine baka baka soyuldu. Toprak iyilerimizi almaya koyuldu. Müslüman mahallesine salyangoz pazari kuruldu. Ümmet yoklugunda yoruldu yoruldu....
Anlam renk tat koku büyü ahenk fıtrat aşk muhabbet zaman ve düzen... Ne varsa bozuldu. Hangi birini saysak ey Nebi ! Yüzümüz yok ki şikayete... Söylenmeye hakkımız yok !..
1400 yıldır ilk söylendiği gibi gelen - öyle saf öyle duru gelen - bir tek "söz" vardı "sözlerin" vardı. Onu da biz bozduk.
"Binlerce kere tövbe" dedik yeminler ettik. Zaman geçti. Tövbeyi de yeminlerimizi de bozduk.
Bildiğimiz iman ettiğimiz "Bir"di. İki oldu. On oldu. Yüz oldu. Bin oldu...
. . .
Ey Nebi !
Senin ardından ritmini kaybetmiştik hayatın ve tüm tellerimiz bozuk çalıyordu.
Ebreheler şehirlerimize demir fillerle saldırırken artık ellerinde kurşunlarla şehri koruyacak ebabillerin yoktu. Zaman devrini tamamliyordu ve bizim Kitapa ayiracak vaktimiz dahi yoktu.
Kuş tüyü yataklara gömerken kafamızı sadece komşumuza değil komşuyu bize mirasçı kılan sana da kapalıydık aslında...
. . .
Ey Nebi !
Taif yolları hala dikenli. Hala taşlı... Taifte seni taşlayanların çağdaşları bugün camdan evlerimizde bizleri taşlıyor.
Araftakilerin sayısı gün be gün artıyordu; yeryüzü coğrafyasına düşen her bir bombadan sonra...
"Tebliğ" ; sadece "belağat" olarak karşılık buldu sözlüklerimizde. "Her kuyunun dibinde bir Yusuf yatar" gerçeği yanı başımızda duruyorken gerisin geri gittik yanlarına Yusufların...
Kaburga kemiklerimiz kırılmıştı düştüğümüz yerden doğrulduğumuzda... Yüzyıllar boyu köle gibi boynu bükük gezdirildik meydanlarda...
Hançerelerimizden aşagi inebilseydi Kur'an bu kadar yamuğun arasında bir doğru çizebilecektik elbet!
. . .
Bağrı taşlaşanın bağrına taş basmasına ne gerekti! Karnımız hiç aç kalmadı ve soframızdan hiç aç kalkmadık ki Sen'den sonra...
O kadar geri kaldık ve beceriksizdik ki ashabını filmlerde dahi canlandıranlar yine "Sana inanmayanlar"oldu.
İçimizden Salebenin yolunda Salebe gibi binlercesi helak oldu. Ardından " Muhammed ölmedi!" diye haykıran Ömerlerin yankısı kayboldu.
. . .
Sen yanımızda olmayınca ey nebi!
Medine sokaklarında bize "Hoş geldin!" diyen olmadı. "Talealbedru" lar hoş bir seda olarak kaldı kulaklarımızda.. Sen yanımızda olmayınca bize acıyan da olmadı.